Raymond Carver, Kirli Gerçekçiliğin (Dirty Realism) babası kabul ediliyor.
Kirli Gerçekçilik
Kirli Gerçekçilik akımı, 1970 ve 80'lerde Amerika'da ortaya çıkıyor. Büyük Bunalım ve Vietnam Savaşı sonrası "Yeni Yitik Kuşak" olarak anılan kuşağın sıradan insanların günlük yaşamlarındaki yalnızlık, boşluk, ifade güçlüğü, bunaltı, sıkıntı gibi konuları ele almasıyla ortaya çıkar.
Carver
Azgın Mevsimler'deki öykülerde Carver'ın dikkatimi çeken 3 özelliği:
1- Müthiş tasvirleri var. Carver, bir mekânı anlattığında o mekânı zihninizde çok net canlandırabiliyor; soğuğu anlattığında ürperiyor, sıcağı yüzünüzde hissedebiliyorsunuz. Bir tat veya kokudan bahsediyorsa duyumsayabilirsiniz.
2- Diyaloglar... Şimdiye kadar okuduğum en iyi diyalog yazarları arasına girdi. Bu konuda Hemingway'e yaklaştığı söylenir. O da Hemingway hayranlığını gizlemez. Bir röportajında şöyle der: "Birbirlerini dinlemeyen insanlar arasındaki konuşmalar hoşuma gidiyor." Karakterlerin konuşurken birbirini dinlemediğini onları izliyormuşçasına hissedebiliyorsunuz.
3- Öyküler net bir sona bağlanmıyor. Yine kendi sözleriyle: "Öykü bir şeyleri açığa vurmalı, ama her şeyi değil. Öyküde belli bir gizem olmalı." Ayrıca öykü içerisinde yaptığı zamanda sıçramaları dikkatli bir okuma deneyimi istiyor.
Alıntılar
"Karımı düşünmeye başladım, ortaklaşa hayatımızı, kurguya karşı gerçeği, sahtekârlığa karşı dürüstlüğü, yanılsama ve gerçekliği."
"Her geçen gün birbirlerini biraz daha incitiyorlardı. Her gün birbirlerini yaralamaya daha çok alışıyorlardı. Bunu bildiklerinden, geceleri sevişmeleri zalim ve dizginsiz bir hâl almıştı, vücutları karanlıkta çarpışan bıçaklar gibi birleşiyorlardı."
"Bir süre düşündü, sonra not defterini açtı ve boş, beyaz bir sayfanın başına şu kelimeleri yazdı: Boşluk her şeyin başlangıcıdır. Bu yazdığına baktı, sonra da güldü. Tanrım, ne saçmalık!"
Yazar: @cortazarinmatesi
Comments